داستان های مهدوی( شماره 9)

داستانهای مهدوی (9): آوای گریستن

 پرسیده بود:

نوزادها، چرا بی دلیل گاهی می خندند و بی درد، گاهی گریه می کنند؟!

امام صادق علیه السلام به مفضل فرمود:

«نوزادی نیست مگر اینکه امام زمان خودش را می بیند و با او نجوی می کند.

گریه های نوزاد برای غیبت امام است و خنده هایش برای آمدن امام به سمت او.

اما زمانی که نوزاد زبان باز می کند، در این رحمت بر او بسته می شود و بر دلش مُهر فراموشی می خورد.»(بحارالانوار، ج 25،ص382)

داستان های مهدوی( شماره 8 )

داستان مهدوی (8): آوای ظهور

 

  باورش، برای ما دشوار است. اینکه روزی، روزگاری اعلام کنند:

هر که محتاج مال دنیاست، برخیزد. اینکه از میان جمع، فقط یک نفر برخیزد.

بعد، دامنش را پر از طلا و نقره کنند. بعد همان یک نفر هم پشیمان شود.

همان یک نفر هم آرزو کند که ای کاش سینه ی گشاده می خواست. ای کاش حریص ترین مردم نبود.

بعد، بخواهد که طلاها و نقره ها را پس بدهد. ولی از او قبول نکنند.

باور قسمت آخرش ولی برای ما دشوار نیست.

داستان های مهدوی ( شماره 7 )

داستان اول:

مادرِ پدر، آمده بود زیارت پدر. دید چشم های پدر بارانی است، گونه ها و محاسنش خیس.

علت گریه را پرسید؛

 

رسول خدا فرمود:

«جبرئیل خبر آورد که امت من، حسین مرا می کشند.»

داستانهای مهدوی(شماره 6)

داستانهای مهدوی (6): آوای دعا

امام صادق علیه السلام  به مُیَسِّر فرمود:

«اى میسر دعا کن و مگو که کار گذشته است و آنچه مقدر شده همان شود (و دعا اثرى ندارد)،

داستان های مهدوی( شماره 5 )

داستان مهدوی (5): آوای استغاثه

وقتی بیدار شد دید که همسفرانش رفته اند و او را جا گذاشته اند.

صدای درنده ها خبر از نزدیک بودنشان می داد و بیابان خشک خبر از تشنگی طولانی. 

در آن حالت اضطراب و استیصال، به رسم مذهب پدری، یک یکِ خلفای مذهبشان را صدا زده بود. کمک خواسته بود و جوابی نشنیده بود.