شخصی در ایوان حرم امام رضا(ع) به محضر آیت‌الله العظمی بهجت(ره) رسید و پرسید "از ظهور چه خبر؟"؛ حضرت آیت‌الله العظمی بهجت(ره) جواب دادند: مراقب اوضاع یمن باشید؛ جرقه‌ای در یمن زده می‌شود که با ظهور ارتباط دارد و ما باید خودمان را برای ظهور آماده کنیم.
محمّد بن فضیل می‌گوید: از امام رضا(علیه السلام) معنای آیه زیر را پرسیدم: «قُلْ بِفَضْلِ اللّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیَفْرَحُواْ هُوَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ؛(1) بگو به فضل و رحمت خداست که [مۆمنان] باید شاد شوند و این از هر چه گرد مىآورند، بهتر است.»حضرت فرمود: «به دوستی پیامبر و خاندان او باید شادمان باشند که آن بهتر است از دنیایی که آنها جمع کنند.»(2) همچنین فرمود: «که جدّم رسول خدا فرموده است: «هر کس دوست می‌دارد به دین من دست یازیده، پس از من بر کشتی نجات سوار بشود، باید که به حضرت علی(علیه السلام) اقتدا کند و با دشمنش، دشمنی نماید و با دوست او، پیوند دوستانه برقرار کند، زیرا که او وصیّ من و جانشینم بر امّتم در زندگانی‌ام و پس از وفاتم است و اوست امیر (امام) هر مسلمان و امیر هر مۆمن بعد از من، گفته‌اش گفته من و امرش، امر من و نهی او، نهی من است و پیرو او، پیرو من و یاری کننده‌اش، یاور من و خوار کننده‌اش، خوار کننده من است.»
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خطبه های متعددی سخن از انحرافات و نابسامانی های پیش از ظهور پیامبر(صلی الله علیه و آله) به میان می آورد و اوضاع اجتماعی دوران جاهلیت را به بیان های مختلفی متذکر می شود. از آن جمله می فرماید:
«خداوند یکتا بنده و پیامبر خویش حضرت محمد(صلی الله علیه وآله وسلم) را هنگامی فرستاد که نشانه های هدایت به کهنگی گرائیده و جاده های دین محو و نابود شده بود. او حق را آشکار ساخت و مردم را نصیحت نمود و آنها را به سوی کمال هدایت کرد و به میانه روی و عدالت فرمان داد.» (1)
«خداوند در زمانی پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را مبعوث ساخت که نه نشانه ای از دین برپا، و نه چراغ هدایتی روشن، و نه طریق حقّی آشکار بود!» (2)
«هنگامی او را به رسالت برگزید که با زمان پیامبران پیشین فاصله زیادی ایجاد شده بود، جهانیان از انجام عمل نیک دوری گزیده و منحرف گشته، و ملتها به جهالت و گمراهی گراییده بودند.» (3)
«وی را در آن هنگام که ملت های جهان به خواب طولانی فرو رفته بودند و تار و پود حقایق از هم گسسته بود، برای هدایت انسانها فرستاد.»(4)
«دو سبط امّت از ما هستند و آن دو حسن و حسینند و آن دو آقای جوانان اهل بهشت هستند و سوگند به آن کسی که مرا به حق مبعوث داشته، پدر آن دو از آنها بهتر است.»
سپس فرمودند: «ای فاطمه! سوگند به آنکه مرا به حق مبعوث داشته که مهدی این امّت از نسل آن دو (حسن و حسین(علیهما السلام)) است، زمانی که دنیا دچار هرج و مرج گردد و نظم و نَسَق خود را از دست بدهد و فتنه‌ها و آشوب‌ها پدیدار گردند و پشت به پشت هم بیایند و راه‌ها منقطع و بسته شود و بعضی بر بعضی دیگر شبیخون زنند و مال و ثروت گروهی از آنها را غارت کنند، پس نه بزرگی به تازه سالی رحم کند و نه صغیر و خردسالی بزرگی را احترام کند. در این هنگام، خداوند کسی را از نسل آن دو بفرستد که دژهای گمراهی را فتح کند و قلب‌هایی را که در زیر حجاب و پوشش غفلت قرار گرفته و چیزی را فهم نمی‌کند، زنده بسازد. او دین را در آخرالزّمان به پا دارد، همان گونه که من در آغاز زمان برپا داشتم و زمین را پر از عدل و قسط سازد، همان گونه که پر از جور و تعدّی شده باشد.» (1)
سیدالساجدین حضرت زین العابدین (علیه السلام) در میان دعاها و مناجات خود صراحتاً از منتقم خون پدر بزرگوارش یاد می‌کند.
در روایتی آمده است: ابوحمزه ثمالی از امام باقر علیهالسلام پرسید: «آیا شما خاندان پیامبر، همگی به حق قیام نمیکنید و قائم به حق نیستید؟»
فرمود: «آری». عرض کرد: «پس چرا لقب «قائم» تنها به یکی از شما گفته می‌شود؟ حضرت فرمود:
«هنگام شهادت امام حسین علیهالسلام فرشتگان بیتابی کرده، به خدای سبحان عرض کردند: ای مولای ما! آیا قاتلانِ بهترین انسانهای روی زمین را به حال خودشان رها میکنی و آنها را کیفر نمیدهی؟
خداوند فرمود: آرام باشید! به عزت و جلالم سوگند که بی شک از آنان انتقام میگیرم. سپس امامانی را از نسل سیّدالشهدا علیهالسلام، به فرشتگان نشان داد و آنان شادمان شدند. خداوند یکی از آنان را که در حال قیام به نماز بود نشان داد و فرمود: با این مرد ایستاده (قائم) از آنها انتقام خواهم گرفت.»
